Migratierecht & immigratie advocaat

Een inreisverbod is een verbod de EU binnen te reizen. Als iemand al enige tijd illegaal is of een strafbaar feit heeft gepleegd, kan de Immigratie- en Naturalisatiedienst een inreisverbod opleggen. Verblijf in Nederland ondanks een inreisverbod is strafbaar gesteld.

Het inreisverbod is in de Nederlandse wet opgenomen, omdat dit verplicht werd door EU-regelgeving (de Terugkeerrichtlijn). Het inreisverbod wordt voor een bepaalde periode van, in beginsel, tussen de twee en tien jaar opgelegd. Het is mogelijk om tussentijds om opheffing van het verbod te vragen.

In de Vreemdelingenwet of -regelgeving komt de term illegaal niet voor. Het is spraakgebruik voor iemand die geen verblijfsrecht in Nederland heeft. Wie er verblijfsrecht -ook wel rechtmatig verblijf genoemd- heeft in Nederland, is in de Vreemdelingenwet geregeld. Iedereen met een verblijfsvergunning en iedereen die op grond van het EU-verdrag in Nederland mag verblijven, is legaal.

Sommige procedures geven het recht om de uitkomst van die procedure in Nederland af te wachten. Soms is echter naast de procedure speciale toestemming van de rechter nodig om de uitkomst van de procedure in Nederland af te mogen wachten.

Vreemdelingen die niet onder het bereik van de Terugkeerrichtlijn van de EU vallen, kunnen ongewenst worden verklaard. Ook EU-burgers kunnen ongewenst worden verklaard. Iemand wordt meestal ongewenst verklaard omdat hij strafbare feiten heeft gepleegd of zich herhaaldelijk niet heeft gehouden aan verplichtingen uit de Vreemdelingenwet. Verblijf in Nederland ondanks een ongewenstverklaring is strafbaar gesteld.

Een terugkeerbesluit is een besluit waarin wordt vastgesteld dat een vreemdeling niet (meer) het recht heeft om in Nederland te verblijven. Voor vreemdelingen die al in Nederland zijn is het terugkeerbesluit vaak opgenomen in een negatieve beslissing. Zo een beslissing wordt ook wel een meeromvattende beslissing genoemd. In het terugkeerbesluit wordt vastgesteld hoeveel tijd iemand heeft om het land te verlaten. Deze termijn varieert van 24 uur tot 28 dagen.

Gezinshereniging ziet op het verkrijgen van een verblijfsvergunning om als gezin weer bij elkaar te wonen. Vaak gaat het om een in Nederland verblijvende partner, die een partner uit het buitenland wil laten komen om in Nederland bij elkaar te wonen. Gezinshereniging tussen ouders en minderjarige kinderen valt hier ook onder. Gezinshereniging tussen ouders en meerjarige kinderen is onder bijzondere omstandigheden ook mogelijk, maar hiervoor gelden erg strenge regels.

De voorwaarden voor gezinshereniging worden grotendeels door de EU bepaald en zijn voornamelijk opgenomen in de Gezinsherenigingsrichtlijn.

In Nederland kent men twee soorten verblijfsvergunningen: de verblijfsvergunning asiel en de reguliere verblijfsvergunning. Onder de verblijfsvergunning asiel vallen alleen verblijfsvergunningen die worden verleend als iemand niet in zijn eigen land kan wonen, omdat hij daar gevaar loopt. Onder de reguliere verblijfsvergunning vallen alle andere gevallen. De verblijfsvergunning regulier kan voor heel uiteenlopende redenen worden verleend, zoals gezinshereniging, werk en studie.

De machtiging tot voorlopig verblijf (mvv) is een visum dat het recht geeft naar Nederland te reizen om daar de verblijfsvergunning aan te vragen. De voorwaarden voor verlening zijn gelijk aan de eisen voor de verblijfsvergunning die iemand aan wil vragen. Er moet eerst een visum worden verkregen, omdat de overheid er de voorkeur aan geeft dat het recht op toelating wordt getoetst voordat iemand feitelijk in Nederland is.

Het inburgeringsexamen in het buitenland is gekoppeld aan de mvv. Dit betekent dat inburgering een voorwaarde voor verlening van de mvv is, als iemand verplicht is in het buitenland in te burgeren. Als iemand het examen niet heeft gedaan of niet heeft gehaald, krijgt hij niet het visum dat nodig is om in Nederland de verblijfsvergunning te verkrijgen.

Het inkomensvereiste is de hoogte van het inkomen dat wordt vereist om een bepaalde verblijfsvergunning te krijgen. Er gelden hiervoor verschillende bedragen, afhankelijk van het doel waarvoor iemand de verblijfsvergunning aanvraagt. Zo hoeft een student minder inkomen te hebben dan een alleenstaande en is de inkomenseis voor een verblijfsvergunning voor gezinshereniging hoger dan die voor een alleenstaande. Op de website van de Immigratie- en Naturalisatiedienst is altijd de actuele tabel met de vereiste bedragen te vinden.

Iemand met een verblijfsvergunning in Nederland moet inburgeren. Dit betekent dat die persoon Nederlands moet leren en één en ander over de Nederlandse samenleving moet leren. Voor het verkrijgen van sommige verblijfsvergunningen voor onbepaalde tijd en voor naturalisatie is inburgering vereist. Inburgering moet worden onderscheiden van de verplichting in te burgeren in het buitenland.

Toen het inburgeringsexamen in het buitenland werd ingevoerd met de Wet inburgering buitenland (Wib), werd dit gedaan om voor verlening van de mvv te toetsen of iemand voldoende gemotiveerd en in staat was om in Nederland in te burgeren. Het behalen van het examen ontheft de geslaagde niet van de verplichting later in Nederland aan verdere inburgeringsverplichtingen te ontdoen. De slagingseisen van het inburgeringsexamen in het buitenland zijn lager dan die van het inburgeringsexamen in Nederland.

Meer informatie over het examen in het buitenland kan hier worden gevonden.

Een verblijfsvergunning regulier wordt altijd aangevraagd en verleend voor een bepaald doel. Dit doel wordt ook vaak aangeduid als de beperking van de verblijfsvergunning. De doelen en de daarbij behorende voorwaarden zijn opgenomen in de regelgeving.

Het is belangrijk om te weten dat de Immigratie- en Naturalisatiedienst de vergunning kan intrekken zodra iemand niet meer aan het doel van de verblijfsvergunning voldoet. Dit kan zich voordoen als de relatie waarvoor de vergunning is verleend is verbroken of als iemand zijn baan waarvoor hij de verblijfsvergunning kreeg, verliest. De Vreemdelingenwet verplicht de vreemdeling om contact op te nemen met de Immigratie- en Naturalisatiedienst zodra iemand niet meer voldoet aan het doel waarvoor de vergunning is verleend.

Een visum geeft het recht Nederland in te reizen en daar voor korte tijd te verblijven. In Nederland kennen we het visum voor kort verblijf -vaak het toeristenvisum genoemd- en de machtiging tot voorlopig verblijf (mvv).

Een visum voor kort verblijf kan worden afgegeven op grond van internationale regels, bijvoorbeeld het Schengenvisum. Dit visum geeft het recht om door het Schengengebied te reizen. Het is ook mogelijk dat het visum voor een kleiner gebied wordt afgegeven, bijvoorbeeld het Benelux-visum of een visum uitsluitend voor verblijf in Nederland. Een visum wordt altijd voor een bepaalde duur aangevraagd en verleend. Een visum voor kort verblijf kan niet langer geldig zijn dan 90 dagen. Het visum kan alleen onder heel bijzondere omstandigheden worden verlengd.

De Immigratie- en Naturalisatiedienst heeft onder omstandigheden het recht om een verblijfsvergunning in te trekken. De meest voorkomende reden daarvoor is dat iemand niet langer voldoet als de voorwaarden of het doel van de verblijfsvergunning. Intrekking kan ook plaatsvinden indien iemand (al dan niet bewust) onjuiste gegevens heeft verstrekt bij de aanvraag of na afgifte van de verblijfsvergunning een strafbaar feit heeft begaan.

De Immigratie- en Naturalisatiedienst zal een vreemdeling altijd eerst op de hoogte brengen van het voornemen om de vergunning in te trekken en de vreemdeling in de gelegenheid stellen op dit voornemen te reageren. Het is verstandig om u bij een dergelijk voornemen direct te laten adviseren. Intrekking van de vergunning kan leiden tot beëindiging van bijvoorbeeld toeslagen, uitkeringen en het recht te werken.

De Vreemdelingenwet regelt een officieel uitstel van vertrek als een illegale door medische omstandigheden niet aan zijn verplichting om terug te keren naar zijn land kan voldoen. Deze procedure wordt ook wel de ‘artikel 64-procedure’ genoemd.

De referent is iemand die een vreemdeling naar Nederland wil laten komen. Dit kan bijvoorbeeld de in Nederland wonende partner zijn die zijn vrouw wil laten komen, maar dit kan ook de onderwijsinstelling zijn waar een buitenlandse student gaat studeren of het bedrijf waar een buitenlandse werknemer komt werken.

Referenten kunnen dus natuurlijke personen, maar ook bedrijven of instellingen zijn. Voor instanties die vaker mensen naar Nederland laten komen kan het aantrekkelijk, en sinds de Wet modern migratiebeleid (Wet Momi) soms verplicht, zijn om zich bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst te registreren als erkend referent. De Immigratie- en Naturalisatiedienst toetst dan de betrouwbaarheid van de organisatie. Als de organisatie voldoet aan de maatstaven van de Immigratie- en Naturalisatiedienst, worden de procedures eenvoudiger en vooral sneller.

Wij informeren u graag over de mogelijkheden en voordelen om als erkend referent te worden geregistreerd.

Niet elke verblijfsvergunning geeft een vreemdeling het recht om in Nederland te werken. Als iemand het recht heeft om te werken staat dit vermeld op de verblijfspas. Als op de pas is vermeld dat arbeid niet vrij is toegestaan, betekent dit dat er naast de verblijfsvergunning ook een vergunning om te werken vereist is. Die vergunning wordt de tewerkstellingsvergunning genoemd.

Tegenwoordig wordt in de procedure voor een verblijfsvergunning voor werk ook meteen de aanvraag van de tewerkstelingsvergunning gekoppeld. Hierdoor hoeft de aanvraag maar bij een loket te worden ingediend.

De Wet arbeid vreemdelingen (WAV) regelt welke vreemdelingen wel en niet mogen werken. Het in dienst hebben van iemand die niet mag werken is strafbaar gesteld in de wet. Hiervoor gelden hoge boetes. Daarnaast stelt de wet ook eisen aan de administratie van een bedrijf waar vreemdelingen werken.

Binnen het kader van de WAV zijn niet alleen vreemdelingen die een contract hebben werkzaam bij de organisatie waar zij worden aangetroffen. De manier waarop arbeid is gedefinieerd leidt er toe dat vrijwel elke vreemdeling die een klusje doet als arbeider kan worden aangemerkt. Zo zijn er in de jurisprudentie zelfs voorbeelden te vinden van vreemdelingen die een vriendendienst verrichtten (het helpen in de tuin van een vriend), die als arbeid werd aangemerkt en beboet.

Wij kunnen u adviseren over het recht van elke vreemdeling om te mogen werken, maar ook over de administratieve eisen en de wijze waarop u dient te voorkomen dat vreemdelingen die niet mogen werken bij u aangetroffen kunnen worden.

Een illegaal moet Nederland verlaten. Als hij dit niet of niet op tijd doet, kan dit er toe leiden dat iemand wordt opgepakt en in de gevangenis wordt geplaatst. Op deze manier wordt voorkomen dat een vreemdeling zich onttrekt aan zijn terugkeer. In detentie zal de Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V) werken aan de uitzetting van de vreemdeling. De vreemdeling kan er, om de detentie zo kort mogelijk te laten duren, ook voor kiezen alsnog vrijwillig terug te keren of zo goed mogelijk meewerken aan de terugkeer.

Hoewel vreemdelingendetentie officieel geen straf is, wordt het wel als straf ervaren. De detentie duurt vaak lang: meerdere maanden is zeker geen uitzondering. De detentie duurt maximaal achttien maanden. Bij oplegging van de detentie is de einddatum nog niet vastgesteld. De Immigratie- en Naturalisatiedienst en DT&V kunnen de detentie voort laten duren zolang zij hard genoeg -vaak aangeduid als voldoende voortvarend- werken aan de uitzetting, en er nog zicht bestaat dat de uitzetting uiteindelijk plaats zal kunnen vinden. Als de rechtbank één van deze factoren onvoldoende beoordeeld zal de rechter bevelen de bewaring op te heffen. De beoordeling van beide factoren is vaak mede afhankelijk van de vraag hoe goed de illegaal meewerkt aan de uitzetting.

Een Unieburger is iemand die de nationaliteit heeft van één van de lidstaten van de EU. Volgens het EU-verdrag is de hoofdregel dat deze mensen vrij mogen reizen en dat zij zich vrij mogen vestigen binnen het grondgebied van de EU. Ook mag in beginsel gewerkt worden.

Op deze hoofdregels zijn enkele uitzonderingen. Het recht op verblijf kan bijvoorbeeld beëindigd worden als iemand ernstige strafbare feiten pleegt of een beroep doet op het stelsel van sociale voorzieningen. Ook zijn onderdanen van sommige (relatief) nieuwe lidstaten soms enige tijd uitgezonderd van het recht om te werken in loondienst, zonder daarvoor eerst een tewerkstellingsvergunning te verkrijgen.

Hoewel het niet nodig is, kan het aantrekkelijk zijn om de Immigratie- en Naturalisatiedienst vast te laten stellen dat iemand het recht heeft om in Nederland te verblijven en te werken. Dit wordt ook wel toetsing aan het EU-recht genoemd. Een dergelijke toetsing kan het makkelijker maken om bijvoorbeeld een partner of kinderen met een andere nationaliteit naar Nederland te laten komen.

De Vreemdelingenwet is de wet die regelt wie een vreemdeling is en onder welke omstandigheden en voorwaarden de vreemdeling in Nederland mag verblijven. Daarnaast regelt de wet bevoegdheden van verschillende personen en organisaties en biedt de wet de mogelijkheid om op te treden tegen personen die verplichtingen uit de wet niet nakomen. Tot slot regelt de wet ook een aantal procedures. De vreemdelingrechtelijke procedures wijken op een aantal punten af van de standaardprocedures in het bestuursrecht.

De Vreemdelingenwet is een typisch voorbeeld van een raamwet. Dat betekent dat alles in de wet slechts globaal is geregeld. Veel normen uit de wet moeten nog uitgewerkt worden in lagere regelgeving. Dit zorgt ervoor dat regelgeving relatief eenvoudig kan worden aangepast en dus flexibel kan reageren op situaties die zich voordoen. De regelingen waarin de wet verder is uitgewerkt zijn met name het Vreemdelingenbesluit, het Voorschrift vreemdelingen en de Vreemdelingencirculaire.

De Vreemdelingenwet verplicht een illegaal om het land te verlaten. Deze verplichting is bekend als de vertrekplicht. De wet geeft de overheid de bevoegdheid om een illegaal op te pakken en in vreemdelingenbewaring te stellen om hem te dwingen het land te verlaten. Dit wordt uitzetting genoemd.

In de praktijk zal de Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V) eerst met een illegaal bespreken of deze terug wil keren en hoe dit kan worden gerealiseerd. Als de illegaal niet vrijwillig Nederland verlaat, zal tot detentie worden besloten. De DT&V zal dan contact leggen met de vertegenwoordiging van het land van de illegaal en bespreken of de vertegenwoordiging documenten -vaak een laissez passer- wil verstrekken om de uitzetting mogelijk te maken.

De vraag of een illegaal daadwerkelijk kan worden uitgezet is vaak afhankelijk van de medewerking van de autoriteiten van het desbetreffende land. Lang niet alle landen werken mee aan terugkeer van hun onderdanen. Als terugkeer niet mogelijk blijkt, kan aan de illegaal onder strenge voorwaarden een verblijfsvergunning worden verleend omdat hij buiten zijn schuld Nederland niet kan verlaten.

Eén van de speerpunten van het vreemdelingenbeleid van de overheid is het bevorderen van migratie van migranten die een positieve bijdrage aan de Nederlandse samenleving kunnen leveren. Het gaat daarbij met name om hoog opgeleide personen met een daarbij behorend salaris. Zij worden kennismigranten genoemd. De regeling die hiervoor is gemaakt staat bekend onder de termijn kennismigranten.

Om de regeling eenvoudig te houden is er voor gekozen voornamelijk te selecteren op het inkomen. De redenering hierachter is dat een werknemer kennelijk over specifieke kennis en ervaring beschikt als een werkgever bereid is een bepaald salaris te betalen. Er zal dan waarschijnlijk sprake zijn een hoog opgeleide vreemdeling, waarvan de overheid de immigratie wil bevorderen.

Wij informeren u graag over de exacte inhoud van de regeling en de mogelijkheden die de regeling biedt.

De Vreemdelingenwet bevat in artikel 10 een bepaling die stelt dat iemand die niet het recht heeft in Nederland te verblijven, ook geen recht heeft op sociale voorzieningen. Vergelijkbare bepalingen zijn opgenomen in de diverse wetten die sociale voorzieningen regelen. Het samenstel van deze regels wordt ook wel de Koppelingswet genoemd.

In veel gevallen geeft de verblijfsprocedure geen recht in Nederland te verblijven en vervallen veel voorzieningen, zoals uitkeringen, toeslagen en kinderbijslag. In vrijwel alle gevallen heeft het procederen tegen de beëindiging van dergelijke voorzieningen nauwelijks kans van slagen als er niet ook een reëel zicht is op het (her)krijgen van verblijfsrecht op korte termijn.

Wij kunnen u bij zowel procedures over het verblijfsrecht als over de sociale voorzieningen adviseren en u daarin bijstaan.

Een illegaal is verplicht Nederland te verlaten. Deze verplichting staat in de Vreemdelingenwet. Soms is het niet mogelijk voor een illegaal om aan deze verplichting te voldoen. Dit kan diverse redenen hebben, bijvoorbeeld omdat er geen enkel document meer bestaat van de vreemdeling of omdat het land van de illegaal niet mee werkt aan de terugkeer.

Onder strenge voorwaarden kan een verblijfsvergunning worden verleend, omdat het buiten de schuld van de vreemdeling niet mogelijk is om in een ander land te wonen. Deze vergunning wordt de Buitenschuldvergunning genoemd.

Om voor de vergunning in aanmerking te komen moet de illegaal aantonen alles te hebben gedaan wat redelijkerwijs mogelijk is om terug te keren en ook alle medewerking hebben verleend aan pogingen van de Nederlandse overheid om de terugkeer te realiseren. Als op geen enkele manier aan de illegaal is te verwijten dat terugkeer niet lukt, kan een verblijfsvergunning op grond van het buitenschuldcriterium worden verleend.